یادداشت| نجوای دل‌های بی‌قرار در جاده‌های منتهی به بهشت

آسمان مشهد گویی رخت ماتم بر تن کرده است. نه‌تنها خاک، بلکه هر ذره از هوای این شهر بوی غم و اندوه می‌دهد. این روزها مشهد و تمام دل‌های شیعیان در سوگ خورشید خراسان، حضرت علی ابن موسی‌الرضا (ع) در تب‌وتاب است.

این روزها مشهد و تمام دل‌های شیعیان در سوگ خورشید خراسان، حضرت علی ابن موسی‌الرضا (ع) در تب‌وتاب است، اما در این دریای ماتم موجی از عشق و ارادت از هر سو به‌سوی این شهر مقدس روانه است؛ موجی به وسعت خیل عظیم زائرانی که پای پیاده، رهرو جاده‌های عشق و دلدادگی به محبوبشان شده‌اند.

تصور کنید، جاده‌ها مملو از عاشقانی است که هر گامشان حکایت از اشتیاقی دیرینه دارد. از شهرهای دور و نزدیک با پاهای پر تاول و کوله‌باری از ارادت راهی می‌شوند تا در ایام شهادت خود را به حریم امن رضوی برسانند. در این مسیر هر قدم روضه‌ای است مجسم؛ هر آه، تسلایی بر دلِ داغ‌دیده امام عصر (عج) و هر اشک، مرهمی بر زخم عمیق شهادت مظلومانه هشتمین اختر تابناک امامت.

این پیاده‌روی، تجلی عینی “کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا” است؛ یک کربلای دیگر، با پرچم‌های عزا و نوای “یا رضا” که در فضا طنین‌انداز می‌شود و اما مردم مشهد… آه، مگر می‌شود از مهمان‌نوازی و سخاوت این دیار نگفت؟ گویی تک‌تک خانه‌های مشهد موکبی شده برای پذیرایی از زائران خسته و دل‌شکسته. مواکب کوچک و بزرگ در جای‌جای شهر برافراشته شده‌اند تا با تمام وجود خادم این عزاداران حسینی باشند. از چای و نان گرم گرفته تا جایگاهی برای استراحت و خواب، هر آنچه در توان دارند بی‌منت و با دلی سرشار از عشق تقدیم می‌کنند. حتی خانه‌هایشان را با تمام وجود و با آغوشی باز به روی زائران می‌گشایند.

فرش‌های پذیرایی پهن شده، آشپزخانه‌ها بوی نذری می‌دهند و چشم‌ها، مشتاقانه به دنبال رهگذری است تا او را میهمان خود کنند. این همان “فرهنگ میزبانی” است که در مشهد مقدس ریشه دوانده؛ فرهنگی که در آن فرقی نمی‌کند فقیر و غنی، همه با یک هدف، یعنی خدمت به زائر امام رئوف دست در دست هم حماسه‌ای از ایثار و همدلی را رقم می‌زنند.

در این ایام حزن‌انگیز، صدای زمزمه زیارت و نوای روضه، از هر کوی و برزن مشهد به گوش می‌رسد. صحن‌های حرم مملو از سوگوارانی است که با اشک و آه، شهادت امام غریب را به ساحت مقدسش تسلیت می‌گویند. دل‌ها شکسته است؛ اما امید به شفاعت و عنایت آن امام همام در سینه هر زائری جوانه‌زده و گرمای خاصی به این مجلس عزا می‌بخشد. این شور و شعور، این دریای بی‌کران ارادت، نه‌تنها نشان از عظمت و جایگاه والای امام رضا (ع) در قلب شیعیان دارد؛ بلکه گواهی است بر پیوند ناگسستنی مردم این سرزمین با اهل‌بیت عصمت و طهارت.

زیباترین صحنه‌ها در این ایام صحنه‌هایی است که میزبانان با تواضع و محبت بی‌حد، به زائران خدمت می‌کنند؛ گویی خودِ امام در قالب این زائران، مهمان‌خانه‌هایشان شده است. در نهایت این روزهای منتهی به شهادت با تمام غم و اندوهش فرصتی است برای تجدید پیمان با امام خوبی‌ها. فرصتی برای شستشوی جان در زلال اشک و پرواز دل به‌سوی ملکوت در پناه مهر و عطوفت ثامن‌الحجج علی ابن موسی‌الرضا (ع). باشد که این ارادت و این خدمتگزاری مقبول درگاه حق قرار گیرد.

یادداشت: فاطمه دائی‌بیگی

انتهای پیام/